Luc loopt 2.19!

Wat een weergaloze tijd loopt Luc tijdens de Rotterdam Marathon. Hij bekroont een geweldige trainingscyclus met een dik PR van 3 minuten en finisht in een eindtijd van 2.19.14 als derde Nederlander. Gefeliciteerd Luc, deze heb je écht verdiend!!

Hieronder lees je het verhaal en de ervaringen van Luc:

2:19:14 punt

Een spreekwoordelijke punt want deze finishtijd heeft wel wat context nodig. Bereid je voor.

Allereerst wil ik stilstaan bij mijn lichaam. Ik ben serieus nog nooit zo trots op iets geweest als deze geweldige verbazing. Dat ik met mijn lichaam, een paar schoenen en 225 gram suiker dit heb mogen realiseren. Ik ben trots, trots op mijn lichamelijke en mentale gesteldheid. Even weer met beide benen op de grond, Lets goo:

Heel eerlijk, de laatste 2,5 jaar op het gebeid van de 42195 meters waren ruk. Een gebroken teen, overtraind in Kenia, knie die niet meer kon bewegen, privé alles op zijn kop, het was even geen oogsten. Alle steun van de wereld gekregen maar uiteindelijk moet je elke dag met een “sub 2.20” zwaard van Damocles dealen. Leuk je ambities uitspreken maar als die niet waargemaakt worden…

Terug naar de voorbereiding. Voor het eerst in 2 jaar redelijk vlekkeloze opbouw gehad en heb ik korte lijntjes gehouden met achterban. Sportmasseur Hans Metselaar zag ik om de week (en bij directe klachten nog vaker) en met René (Let's Go Running) dagelijks contact (en een prachtig trainingskamp) om niet weer in de bekende valkuilen te vallen. Last minute kwam daar ook nog mijn nieuwe voedingssponsor Victus bij. Dit liep als een geoliede machine.

Ik citeer mijn vriendin: “Ik maakte me wel zorgen toen je afgelopen woensdag tijdens de 2km op 3:09 zo zat te hijgen”. Er waren wat onzekerheden maar het vertrouwen kwam de laatste 24 uur.

RACEDAY:

Slapen op km7 van het parcours. Al 4 jaar op de afspraak bij held Marcel. Alles was geregeld en voorbereid, behalve het weer. Samen met mijn vriendin met een bak wind op de fiets naar de Subtop-afdeling. Kopgroep dames mee? Ja zeeeeker. Samen met Emiel een plannetje gemaakt (en die werkte voortreffelijk). Kilometer 1 keurig 3:09 gelopen om bij 3km samen te smelten met de topdames en geweldenaar (haas) Tom. Cruise control op 3:17 en gaan. Lichaam en geest waren perfect. Voedingtechnisch flink bulkplan, een ode aan mijn fijne vrienden Thomas, Dominic en Marcel die alle voeding aan gaven.

Halverwege keurig op 1:09 doorgekomen alleen kreeg ik een beste last van mijn maag. Weer bij km 21 groep laten gaan of uitstappen? Dit jaar wel mentaal te volhardend. Vanaf km 25 was het weer een party in het lichaam. Het was zelfs zo’n groot feest dat ik bij km 31 de benen nam en de grote groep achter me liet. En toen kwam km34… Eerst Tijmen, toen Andrew, mijn zus en zwager (vanuit Bali) en als laatste mijn ouders (vanuit Portugal) op de grote aanmoedigingsschermen. Huilen.

Vanaf dat moment was het afzien geblazen. Moederziel alleen maar raapte de één naar de ander op. Spelen met het publiek met een kenmerkende grimas hielp mij er doorheen. Het rekenen in mijn hoofd kon beginnen. In mijn zij ook, waar daar vlogen de steken om mijn oren. Over oren gesproken, die moesten eigenlijk wel beschermd worden vanwege al dat publiek, ongelooflijk zoveel aanmoedigingen. 2:14 om km 41, dit kon niet ik meer weggeven.

“Je zette met een vertrokken gezicht, met tranen in je ogen de eindsprint, zo puur en menselijk”. Een droom werd wekelijkheid, 2 fucking 19 (check het grondkus moment bij het 8 uur journaal ;))